Autorzy rankingu ocenili aż 213 miast – wszystkie, w których w ostatnim roku (2022) dostępne były samoobsługowe rowery miejskie, systemy hulajnóg elektrycznych, e-skutery i car sharing.

Oceniając miasta zespół Mobilnego Miasta i SGH uwzględnił kryteria ilościowe i jakościowe. Do tych pierwszych należała różnorodność transportowych usług współdzielenia w mieście oraz gęstość oferty, tj. liczba pojazdów współdzielonych na 1 tys. mieszkańców.

Ocena jakościowa dotyczyła otwartości i przyjazności miast wobec rozwiązań mobilności współdzielonej – złożyło się na nią 20 mierników w czterech obszarach. Pod lupę trafiły takie dziedziny, jak:

  • regulacje i polityki miejskie,
  • stan infrastruktury,
  • dywersyfikacja transportu
  • wykorzystanie danych i technologii związanych z mobilnością współdzieloną.

Najbardziej „mobilne” miasta w Polsce

Ranking podzielono na cztery kategorie ze względu na wielkość miast:

  • w grupie poniżej 30 tys. mieszkańców najlepsze warunki dla rozwoju współdzielonej mobilności tworzy Nowy Dwór Mazowiecki (55%). Kolejne miejsca zajęły Reda i Koluszki.
  • wśród miast liczących 30 tys. – 100 tys. mieszkańców najwyższą ocenę otrzymał Pruszków (53%). Na podium znalazły się także Piaseczno oraz Słupsk
  • w grupie miast 100 tys. – 300 tys. mieszkańców najlepiej wypadła Gdynia (89%). Kolejne pozycje zajęły Katowice i Chorzów
  • w kategorii największych aglomeracji na czele rankingu znalazła się Warszawa (92%), wyprzedzając kolejno Poznań i Gdańsk.

– Warszawa wpisała transport współdzielony w wiele swoich strategicznych dokumentów rozwojowych i zasługuje to na uznanie. Wyzwaniem wciąż jednak pozostaje przełożenie tych założeń na rzeczywistość widoczną na ulicach – czytamy w raporcie z pierwszej edycji „Tytułu Mobilnego Miasta”, który zawiera pełne wyniki rankingu (można go bezpłatnie pobrać ze strony stowarzyszenia – link na dole informacji prasowej).

Jakie jest „mobilne” miasto?

Według autorów raportu modelowe “mobilne” miasto to takie, w którym udział ruchu aut prywatnych stanowi ok. 10% ogólnej liczby przemieszczeń (dzisiejsze wskaźniki oscylują wokół 40%). W modelowym mieście, podróże mieszkańców realizowane są w większym stopniu dzięki połączonej ofercie transportu zbiorowego ze współdzielonym.

W optymalnej wersji tego scenariusza mieszkańcy mogą korzystać z platformy cyfrowej typu MaaS (Mobility-as-a-Service), tak jak dziś korzystają z Google Maps albo Jakdojade. Modelowe “mobilne” miasto powinno posiadać także skuteczne regulacje, umożliwiające wzrost popularności mobilności współdzielonej, a także infrastrukturę wspierającą ten sposób przemieszczania się.